Weer thuis!

Hallo allemaal,

Ja, dit is dan echt het allerlaatste berichtje (voorlopig)! Als eerste hartstikke bedankt voor de berichtjes en felicitaties echt heel leuk! John voelde zich gelukkig snel genoeg weer de ouwe, maar door alle gebeurtenissen en met name doordat we een beetje reismoe waren geworden wilden we toch naar huis.

Dus in eerste instantie zijn we druk bezig geweest met een vlucht terug te zoeken. Maar eerst heerlijk uitgeslapen. In het ziekenhuis kregen we raar genoeg niet echt een hele goede nachtrust. Elke nacht om 4:00 werd bij John de temperatuur en de bloeddruk opgenomen. Om 4:30 kwamen ze thee brengen??? Om 5:00 kwamen ze vragen of John zich wilde wassen. Een half uur later kwam een mannetje iedere dag de vloer dweilen en weer een half uur later kwamen de verpleegsters het bed vervolgens opmaken en opruimen. En tenslotte kwamen ze om 6:30 vragen wat voor een ontbijt we wilde, die overigens niet te pruimen was. Toch hebben we ook wel kunnen lachen in het ziekenhuis. De verpleegsters kwamen vaak met z’n vijven tegelijk op de kamer om bijvoorbeeld het infuus te controleren en dan hoorden we ze altijd kei hard giechelen op de gang. Wij waren namelijk ook de eerste buitenlanders daar in het ziekenhuis en de meeste verpleegsters konden ook geen Engels. Toen we het ziekenhuis verlieten (eerst betalen, dan pas het infuus eruit) hebben we een kaartje geschreven in het Indonesisch en onze pasfoto’s er op geplakt, vonden ze echt heel leuk.

Maar goed uiteindelijk toch een vlucht gevonden en daarna voor de laatste keer op het strand gelegen. De laatste dag zijn we met een georganiseerde trip naar een pottenbakkerij, een weverij en een traditioneel dorp waar het Sasak volk leeft geweest. De huizen worden hier deels van koeienpoep gemaakt, waardoor de muggen op een afstandje blijven. Iets wat we eigenlijk eerder hadden moeten weten. Dengue krijg je namelijk door een muggenbeet!

Op de terugweg bleek er ergens een trouwerij bezig te zijn en we mochten wel ff een kijkje nemen. Toen we daar kwamen bleken wij de attractie te zijn en iedereen keek ons lachend aan. Vervolgens gingen de mannen onder begeleiding van een traditioneel orkest als dwazen staan te dansen. En ja hoor, wij moesten ook mee doen. Maar John was al lang blij dat zijn aritmische dansen niet opviel tussen alle andere mannen. Vervolgens nog ff een bezoekje gebracht aan het ziekenhuis om de zusters te bedanken en gedag te zeggen. Vonden ze echt super leuk en toen we een foto wilde maken, wilden ze allemaal naast ons komen staan, om ons goed vast te kunnen pakken.

De dag erna om 4:00 opgestaan om van Lombok via Jakarta, Singapore, Dubai naar Dusseldorf te vliegen. Na elke vlucht kwamen we in een andere tijdzone terecht en omdat in een vliegtuig slapen ook tegen valt wisten we op een gegeven moment van voor niet meer, dat we achter leefden. Uiteindelijk om 19:00 landde we in Dusseldorf waar de pappies en mammies en de megjes ons met een spandoek stonden op te wachten. Echt heel leuk, maar ook raar. Na een kopje koffie zijn we gescheiden naar huis gereden waar alles bij het oude is gebleven. Na 5 maanden iedere dag bij elkaar zijn en na al die super mooie dingen die we samen hebben gedaan en gezien, moesten we dan weer gescheiden van elkaar slapen. Echt vreemd, net zoals drinkwater uit de kraan, onder een dikke deken slapen, een bruine boterham met pasta en weer een spijkerbroek dragen.

Iedereen hartstikke bedankt voor de leuke reacties. We hopen dat jullie een beetje hebben genoten van de verhalen. Aangezien we lang niet alles hebben kunnen vertellen en nog veel meer foto’s hebben gemaakt mogen jullie gerust een keertje langs komen om weer bij te kletsen en onze verhalen aan te horen, want het waren echt 5 geweldige maanden die echt onvergetelijk zijn!!!

Groetjes Linda en John

ps. Deze keer staan de foto's gewoon bij deze site....